VAMP 15 Boyfriend
จมูกโด่งสูดกลิ่นหอมของลู่หานที่กำลังจับไหล่กว้างเป็นหลักแล้วค่อยๆ โน้มตัวลงมา
สัมผัสจากริมฝีปากนุ่มประทับไปตามสันกราม หน้าผาก โดยเฉพาะตรงรอยแผลเป็นบนแก้มขวาที่ดูเหมือนเจ้าตัวจะชอบเป็นพิเศษถึงได้จุ๊บแรงเสียขนาดนั้น
"แผลนี้โดนอะไรมาเหรอครับ"
"ทะเลาะกับเพื่อนตอนเด็ก..แล้วของหนูล่ะ"
เซฮุนไล่นิ้วบริเวณใต้ริมฝีปากลู่หานที่เขาเพิ่งเห็นว่ามีรอยแผลเป็นจางๆ เหมือนกัน สัมผัสนั้นทำให้มือที่จับไหล่กว้างสั่นน้อยๆ
"เข้าไปช่วยเพื่อนเลยโดนลูกหลง..ตอนนั้นมีแต่คนสมน้ำหน้าหนูที่ยุ่งไม่เข้าเรื่อง"
"แล้วช่วยได้รึเปล่า"
"ไม่ได้ โดนถีบออกมาก่อน...พี่เซฮุนห้ามขำนะ"
ชายหนุ่มเลื่อนมือกลับมา เมื่อคนตัวเล็กขยับตัวยุกยิกจนปอยผมนุ่มละโดนแก้มแต่ไม่ได้ทำให้รู้สึกรำคาญ แต่กลับกระตุ้นให้อยากสัมผัส เขาไม่คิดเลยว่าวิธีง้อของลูกกวางจะทำให้ตนเองเสียเปรียบขนาดนี้ อีกทั้งการห้ามไม่ให้แตะต้องเนื้อตัวหอมๆ นั้นยากกว่าที่คิด
เซฮุนกำหมัดแน่นขึ้นเพราะต้องใช้ความพยายามอย่างมหาศาลเพื่อควบคุมหลักฐานที่คอยแต่จะแสดงออกนอกหน้าว่าเสน่ห์ของเด็กน้อยสามารถทำอะไรกับเขาได้บ้าง
"พี่เซฮุน หายโกรธหนูแล้วใช่มั้ย"
"..."
"จะไม่บอกจริงๆ หรอว่าชอบแบบไหน" คนตัวเล็กเริ่มคิดหนักเมื่อเห็นเขานอนนิ่ง คิ้วเข้มขมวดเป็นระยะ มีเส้นเอ็นผุดขึ้นมาตามขมับและลำคอ สันกรามของเขาเห็นชัดขึ้นมาอีกหน่อยซึ่งบอกว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้เย็นชาอย่างที่แสดงออก แต่เขาก็ยังเก็บมือห่างได้อย่างน่านับถือด้วยการวางไว้ข้างตัวตามปกติ
เอ..หรือว่าแบบนี้จะไม่ชอบ?
ขณะคิดนิ้วเรียวก็เริ่มวาดไปมาบนแผงอกแกร่ง ก่อนจะลากต่ำลงมาจะถึงขอบกางเกงนอนอย่างคนมืออยู่ไม่สุขจนต้องคว้าเอาไว้
"ลวนลามพี่พอหรือยัง!"
ในที่สุดเซฮุนก็ทนไม่ไหว ตาคมเข้มจัดเต็มไปด้วยแรงปราถนา หมายความว่าเขาจะไม่ยอมนอนเฉยๆ เป็นท่อนไม้อีกต่อไป มือใหญ่เคลื่อนไปจับเอวเพื่อยกออก ลู่หานตกใจหน้าตาตื่นเบียดตัวลงมากอดเขาไว้แน่นราวกับจะโดนโยนลงเหว
"เรายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ!"
"ลงไปจากตัวพี่เดี๋ยวนี้ถ้าไม่อยากเจอดี"
"ไม่เอา"
"ลง-ไป!"
"ยังโกรธอยู่หรอ หนูขอโทษ"
เพราะร่างเล็กขยับตัวเข้ามาชิดจนอะไรๆ บดเบียดกายแกร่งไม่เหลือช่องว่าง ความอดทนเลยเป็นอันพังทลายในพริบตาราวกับโดนคลื่นลูกใหญ่ซัด
"ถือว่าพี่เตือนแล้วนะ"
"จะทำอะไร.." คนที่ลู่หานคิดว่าจะยอมนอนเฉยๆ ไม่เฉยอีกต่อไป เมื่อโดนกระตุกสายรัดเอวออก
"พี่เซฮุน อ..อย่า!" หวีดร้องหน้าแดงก่ำเมื่อโดนขยำก้นกลมกลึงอย่างมันมือไม่พอ เอวบางยังถูกตรึงให้กดลงบนส่วนนั้นแล้วบังคับให้โยกเสียดสี จนร่างเล็กหอบหายใจไม่เป็นจังหวะเพราะความเสียว
จากนาทีที่แล้วยังเป็นฝ่ายนำ นาทีต่อมากลับถูกพลิกลงมานอนอยู่บนเตียง ก่อนที่ร่างสูงจะตามมาคร่อมทับเอาไว้ แล้วกระชากชุดคลุมอาบน้ำสีขาวของลู่หานเปิดออกเร็วแรงจนร่างบอบบางเปลือยเปล่าในพริบตา เลยรีบกอดตัวเองไว้เพราะไม่ทันตั้งตัว
"เดี๋ยวก่อน เรายังไม่พร้อม"
"ไม่ทันแล้วหนูน้อย" ชายหนุ่มขบกรามแน่น ยืดตัวขึ้นถอดเสื้อตัวเองทิ้งลงไปกองข้างเตียง
น..นั่นเขาเอาจริงหรอ
ลู่หานรีบกุมสาบเสื้อเข้าหากันแน่นแล้วตะเกียดตะกายลุกขึ้น แต่กลับถูกกดหัวไหล่ไว้กับเตียง คนช่างยั่วเลยเหลือบตาขึ้นสบกับเขาหน้าแดงจัด "ไม่ใช่แบบนี้!"
ลู่หานรีบกุมสาบเสื้อเข้าหากันแน่นแล้วตะเกียดตะกายลุกขึ้น แต่กลับถูกกดหัวไหล่ไว้กับเตียง คนช่างยั่วเลยเหลือบตาขึ้นสบกับเขาหน้าแดงจัด "ไม่ใช่แบบนี้!"
"ต้องแบบนี้แหละ ไม่งั้นเราก็ต้องฆ่าพี่" สอดมือหนึ่งเข้าใต้ท้ายทอยล็อกศีรษะทุยเอาไว้ แล้วก้มลงปิดปากแดงระเรื่อที่เผยอค้างอย่างหนักหน่วงเหมือนจะปล้นลมหายใจทั้งหมดของลู่หานไป
"อ..อื้อ"
สมองของคนโดนกระทำว่างเปล่าไปหมด จะตอบสนองยังยากลำบากเพราะการจู่โจมร้อนแรงที่ไม่คาดว่าจะได้รับ ทำได้แค่คล้อยตามรสจูบรุ่มร้อนปนหวานล้ำปานเครื่องดื่มดีกรีแรงที่เขามอบให้อย่างกระหายหิว ปากร้อนลวกผนึกแน่นจูบแล้วจูบเล่าราวกับไม่อิ่มไม่พอ
ร่างเล็กวาบหวิวอ่อนยวบสวนทางกับอุณหภูมิที่สูงขึ้นทุกที เพราะถูกปลุกเร้าด้วยความช่ำชองจึงขยับร่างนุ่มนิ่มทรมานของตนเองเข้าหาร่างกำยำเหมือนยังใกล้กันไม่พอ ยอมให้เขาจูบเคล้าตักตวงและเรียนรู้ที่จะตอบสนองกลับด้วยสันชาตญานตามธรรมชาติที่ร้อนแรงไม่แพ้กัน
"อ..อืม พี่เซฮุน"
"ครับ"
ตอบเสียงพร่าเมื่อเคลื่อนปากต่ำลงหาซอกคอระหง บ่าไหล่และแผ่นอกเนียน ลู่หานสะดุ้งแอ่นร่างขึ้นเมื่อยอดอกถูกดูดดึงเข้าสู่อุ้งปากร้อน ฟันขาวขบย้ำลงมาจนเกือบเจ็บ แต่เป็นความเจ็บที่ทรมานปนความสุขสม และแปลกใหม่จนต้องกัดหลังนิ้วเพื่อกลั้นเสียงน่าอาย
"ร้องออกมา พี่อยากได้ยินเสียงเรา" เขาจูบลงบนมือน้อยๆ ก่อนจะดึงมาคล้องคอตนเอง จ้องมองดวงตาฉ่ำปรือเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ถูกกระตุ้นขึ้นมาอย่างพอใจ "รู้มั้ยว่าเราทำให้พี่ทรมานแค่ไหน"
"ช..ชอบ..ลู่หานชอบพี่เซฮุน" เสียงใสตอบเพ้อๆ
"พี่รู้..เด็กน้อย"
เขาหอมแก้มกลมแรงๆ พลางแยกขาเรียวออกและจมข้อนิ้วเข้าไปในความแน่นนุ่มที่ล้อมรัดข้อนิ้วของเขาไว้ แทบหมดความอดทนเมื่อลู่หานบิดตัวเร้า ปรือตามองด้วยแววตาหยาดเยิ้มชนิดที่เซฮุนยินดีมอบทุกอย่างให้
ข้อนิ้วแกร่งงอเพียงครึ่งๆ เพราะไม่อยากให้เด็กน้อยเจ็บ ขยับช้าๆ จมลึกเป็นระยะตื้นๆ เหมือนจะเตือนให้รู้ว่าของจริงจะเป็นอย่างไร มืออีกข้างรูดแกนกายเล็กเป็นจังหวะจนลู่หานกลั้นเสียงครวญครางไว้ไม่อยู่ คนมองก็ตาพร่าจนทนไม่ไหวก้มลงสมทบนิ้วแข็งด้วยปากลิ้นตัวเอง
"อย่า..ตรงนั้น อ๊าา.."
ลู่หานสอดปลายนิ้วเข้าไปในเรือนผมสีดำสนิทขยุ้มเอาไว้ปล่อยให้ใบหน้าคมสันดูดกลืนส่วนนั้นอย่างช่ำชอง ร่างทั้งร่างหอบสะท้านเหมือนจะลอยเข้าสู่นาทีพิศวาสแต่คนใจร้ายกลับกระชากมันออกแล้วเงยหนาขึ้นสบตาวาววับกับตน
หอบหายใจด้วยความอึดอัด พยายามจะใช้มือตนเองสานต่อให้หายทรมาน แต่กลับโดนมือใหญ่กดไว้กับเตียง ตาสีน้ำตาลหยาดเยิ้มไปด้วยอารมณ์จ้องมองใบหน้าคมสันด้วยความสับสน
"ทำไม.."
"ห้ามแม้แต่จะคิดช่วยตัวเองต่อหน้าพี่"
"พี่เซฮุน..เรา..ไม่พร้อม" ลู่หานพูดแทบไม่เป็นคำเมื่อเห็นแกนกายพรั่งพร้อมที่ใหญ่ขนาดเกินมาตรฐานตรงหน้า เซฮุนที่มองออกจึงพยายามปลอบลูกกวางน้อยที่แม้ร่างกายจะพร้อมแล้วแต่เหมือนจะยังหลงเหลือความกลัว
"ไม่ต้องกลัว พี่จะทำเบาๆ"
"แต่.." เสียงประท้วงสะดุดลงเพราะชายหนุ่มถอนนิ้วออกกระทันหันแล้วก้มลงปิดปากนุ่มอีกครั้งอย่างดูดดื่มเร่าร้อน
ลู่หานที่ถูกคนเจนจัดชักจูง รู้สึกเพียงเลือนรางว่าฝ่ามือใหญ่ช้อนใต้สะโพกขึ้นกางนิ้วกระชับแก้มก้นไว้ และแล้วช่องทางด้านหลังก็ถูกเหยียดขยายออกออกก่อนที่จะทันรู้ตัว ความเจ็บร้าวมีมากจนส่งเสียงอึกอักแต่เขาจูบซับไว้จนหมด
"ชู่ว์..ไม่ร้อง" กระซิบเสียงแหบพร่า เพราะความคับแคบที่ตอดรัดจนเขาเกือบเสร็จ
"ฮือ..ม ไม่ไหว หยุดก่อน อึก"
ร่างน้อยชาดิ๊กไปทั้งตัวเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น รู้สึกเหมือนร่างกายจะแยกเป็นริ้วเมื่อถูกอัดแน่นเติมเต็มจนเกือบแน่ใจว่าคงฉีกขาดถ้าพี่เซฮุนขยับในตอนนี้ เล็บคมข่วนแผ่นหลังกว้างจนเป็นรอยและจิกเอาไว้แน่นพลางร้องขอเสียงกระท่อนกระแท่น น้ำตารินจากหางตาเพราะขนาดที่ต่างกันเกินไป
"อย่าขยับนะ เราเจ็บ"
"ไม่ต้องกลัว ผ่อนคลายนะเด็กดี เรารับพี่ได้"
คนฟังขึงตาใส่หนุ่มหล่อทั้งที่น้ำตายังเอ่อคลออย่างน่าสงสาร ไม่คิดว่าตัวเองจะรับไหวอย่างที่เขาแกล้งปลอบ
"แต่..มันเจ็บมาก"
"อย่าเกร็ง มองตาพี่..เราแค่ไม่เคยเลยเจ็บ" หนุ่มหล่อที่ไม่เคยรับมือกับคนไร้ประสบการณ์พยายามหว่านล้อมอย่างที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน แต่มันก็ยากเหลือเกินที่จะอดทนกับกวางน้อยที่น่ากินไปทั้งเนื้อทั้งตัวแบบนี้
เขาทนไม่ไหวจริงๆ
ลู่หานสูดหายใจเข้าลึกพยายามผ่อนคลาย แต่ก็ต้องเบิกตาค้างอย่างไม่ไว้ใจเมื่อถูกเขาจับให้สะโพกพาดอยู่ขอบเตียงโดยที่ยังไม่ถอนส่วนนั้นออก พอสบแววตาที่อัดอั้นไปด้วยความต้องการของท่านประธานแล้วเลขาตัวน้อยก็รู้ทันทีว่าไม่รอดพ้นเงื้อมือคู่นี้แน่นอน
"อ..อย่าเพิ่ง--อ๊าา"
มือกระชับเอวบางดึงตัวออกเนิบช้าจนลู่หานครางกระเส่า แล้วเสือกเสยแท่งร้อนลงสุด เด็กน้อยของเขาร้องเสียงหลงจิกต้นแขนแกร่งแน่นแต่ชายหนุ่มไม่สน ดึงตัวออกให้ร่างบางผวาแล้วโถมกระแทกเข้าหาสุดตัวอีกครั้ง...และอีกครั้ง เพราะหยุดตัวเองไม่ไหว
"รู้ตัวมั้ยว่าเราน่ากินเป็นบ้า"
เลียริมฝีปากเมื่อลดสายตาลงมองภาพสะท้านใจตรงหน้า ยิ่งลู่หานมีอารมณ์เท่าไหร่กลิ่นกายก็ยิ่งหอมยั่วใจจนแทบคลั่ง กว่าเขาจะหยุดตัวเองได้ก็ต่อเมื่อเห็นน้ำตาร่วงหล่นสู่หางตาเป็นรอบที่สอง คนที่ไม่ถนัดปลอบใครเริ่มรู้สึกผิด เขารีบก้มลงจูบทั้งปากนุ่ม หน้าผาก ข้างแก้มและใบหู
"พี่จะหยุดก่อน ไม่ต้องกลัว"
"เราไม่ได้กลัว" ลู่หานซุกหน้ากับซอกคอแกร่ง ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกแล้วพลิกตัวขึ้นด้านบนด้วยใบหน้าเหยเก
"ลู่หาน จะทำอะไร" รีบคว้าเอวบางไว้ เมื่อวงแขนเรียวพาดคล้องรอบลำคอ ขยับตัวคร่อมเขาไว้ด้วยท่าสุดเซ็กซี่ ทั้งที่ดวงตาแดงระเรื่อ น้ำใสๆ ยังเอ่อคลออยู่
"เรามีเรื่องอยากถาม" ลู่หานข่มความอายยืดตัวขึ้นสบตากับเขาเมื่อเริ่มรู้สึกดีและคุ้นชิน จนเริ่มทนกับความใหญ่โตร้อนผ่าวได้
"เรื่อง?" เซฮุนถามอย่างงุนงง คิดอะไรไม่ออกนอกจากความนุ่มแน่นที่รัดทำให้เขาแทบคลั่ง สะโพกสอบแอ่นขึ้นอย่างอดใจไม่อยู่ และเกือบยิ้มออกมาเมื่อลู่หานหอบหน้าแดงจัด
"ก็เรื่อง..ของเรา" เอ่ยด้วยด้วยเสียงผะแผ่ว เพราะต้องใช้ความพยายามสุดความสามารถเพื่อล็อกเขาเอาไว้ แต่ผู้ชายคนนี้แข็งแรงเหลือเชื่อ
"อย่าขี้โกงกันนะ...พี่เซฮุนชอบเราบ้างหรือเปล่า"
"ถ้าไม่ชอบแล้วเราจะอยู่กันท่านี่หรอหนูน้อย" เขาเลื่อนมือลงเหนี่ยวรั้งสะโพกของลู่หานที่ผละออกห่าง เบียดแทรกกายแกร่งครอบครองอย่างเจนจัดพาให้คนฟังหอบสะท้าน
"ง..งั้นสถานะ ของเราล่ะ"
"แล้วหนูอยากเป็นอะไรกับพี่ล่ะครับ"
ลู่หานสบตาฉ่ำปรือกับดวงตาสีเข้มที่อ่านไม่ออก เอ่ยถามเสียงประหม่า "แฟน..ได้มั้ย"
"อืม..ได้สิ" ตอบพลางจูบขมับชื้นเหงื่อของเด็กน้อย...ขออะไรตอนนี้เขาก็ให้ทั้งนั้น
"ตกลงแล้วนะ..อ๊ะ อ้า" หลุดครางเสียงหวานเพราะอีกฝ่ายไม่ยอมหยุดขยับตัว และเขาก็เริ่มหยุดตัวเองไม่ได้แล้วด้วย
"ตกลง" เซฮุนตอบเสียงขาดๆ เพราะยามที่ร่างเล็กขยับสะโพกบนต้นขาแกร่งปรนเปรอคืนด้วยลีลาโยกคลึงแบบกล้าๆ กลัวๆ ชนิดที่ทำให้เขาต้องขบกรามแน่น เสยร่างสวนเข้าหาช่องทางคับแคบล้ำลึกทุกจังหวะ
"อื้อ..อ เสียว..ช้าๆ อ๊า..า"
จิกไหล่กว้างเมื่อแฟนหนุ่มสุดฮอตที่เพิ่งได้มาครองเริ่มเป็นฝ่ายคุมเกม เขาจับเอวบางแล้วกระแทกกายสวนเข้าไป แบบที่ทำให้ลู่หานสะดุ้งเป็นระยะเหมือนจะรับไม่ไหว แต่ก็ยังสู้ยิบตาแม้จะเจ็บแปลบตัวสั่นสะท้านไปหมด
"อืม.ม พี่เซฮุน เราจะขาดใจ" เด็กน้อยบอกเสียงกระเส่า แหงนเงยใบหน้าที่สามารถทำให้ผู้ชายทำบาปได้ไปด้านหลัง หลับตาพริ้มพลางขบปากสลับกับการเปล่งเสียงครางจนเซฮุนแทบระเบิดความปราถนาเพราะท่าทางนั้น
"ยั่วเก่งนักหรือไงเรา"
ลู่หานร้องเมื่อกายแกร่งถอนออกกระทันหันก่อนจะถูกพลิกหงายลงบนเตียงพร้อมกับขาอ่อนถูกยกไปพาดบ่ากว้างไว้ วินาทีต่อมาก็โดนความใหญ่โตรุกร้ำเหยียดขยาย พร้อมกับบทรักที่เริ่มขึ้นอีกครั้งใกล้เคียงกับความเจ็บปวด ดุดัน รุกเร้า และรุนแรงจนลู่หานตาพร่าปะปนกับความทรมานปนหอมหวาน
เรือนร่างบอบบางโยกคลอนไปกับพื้นเตียงราวกับตุ๊กตาแต่ก็ยังเสนอตัวเปิดทางให้เขารุกรานได้เต็มที่อย่างเต็มใจ
"อ๊าา..า พี่เซฮุน"
"อ๊าา..า พี่เซฮุน"
ภาพเร้าอารมณ์ตรงหน้าทำให้ชายหนุ่มเผลอขยับกายรุนแรงเข้าไปลึกสุดตัวกระแทกกระทั้นถี่ยิบอย่างป่าเถื่อนขย้ำกลืนกินลูกกวางด้วยความหิวโหยร้อนแรงจนเด็กน้อยของเขาสะดุ้งกรีดร้องน้ำตาริน
เซฮุนรู้ว่าอีกฝ่ายรับไม่ไหวจึงผ่อนแรงช้าลง โยกวนรอบๆ ลูบไล้ผิวขาวผ่องอย่างเจนจัด กระตุ้นให้คนไร้ประสบการณ์เปิดรับเขามากขึ้น ไม่นานลู่หานก็กระตุกเกร็งปลดปล่อยออกมาด้วยความเหนื่อย นัยน์ตาสีน้ำตาลหลับพริ้ม ปากเผยอสูดรับอากาศจนแผ่นอกกระเพื่อม
ทว่านาทีต่อมาก็ถูกมือใหญ่กดขาอ่อนขึ้นในท่าเปิดเปลือยแล้วสอดใส่เข้ารวดเดียว มือเรียวจิกผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อชายหนุ่มเขยื้อนลึก กระแทกมอบตัวเขาให้ร่างน้อยอย่างหนักหน่าง ดุเดือด ครั้งแล้วครั้งเล่า แรงขึ้น เร็วรัวขึ้นจนร่างชื้นเหงื่อ ปากได้รูปเปล่งเสียงครางราวจะขาดใจยั่วให้เขายิ่งโหมแรง ไม่นานเซฮุนก็ยอมปลดปล่อยความอดกลั้น ซี้ดปากอย่างสาสมใจเมื่อถึงจุดไคลแม็กซ์ในจังหวะสุดท้าย
"โทษทีนะ เราน่ากินจนพี่ทนไม่ไหว" เขากระซิบชิดปากนุ่มแล้วจูบเคล้าอย่างอดใจไม่อยู่ ก่อนจะพลิกตัวดึงร่างเล็กเข้ามากอดไว้
"ม..ไม่เป็นไร เราชอบ"
"ตอบแบบนี้อยากโดนอีกทีหรือไง"
"อืม อย่าหยุดนะ" เด็กน้อยตอบทั้งที่ตาจะปิด
"ไม่ไหวแล้วยังจะปากดี" เซฮุนขู่เสียงดุ ทั้งที่มุมปากยกเป็นรอยยิ้มบางเบา เขาเกลี้ยผมสีน้ำตาลที่ปรกลงมาบดบังใบหน้าน่ารัก ไล่ลงมายังคอระหงส่วนที่เขาต้องใช้ความพยายามอย่างหนักที่จะไม่แตะต้อง
รอจนร่างเล็กหลับสนิทร่างสูงโปร่งจึงลุกไปเปิดลิ้นชักหยิบขวดยาดับกระหายออกมาโยนเข้าปากรวดเดียวสามเม็ด ค่อยไปอาบน้ำเย็นจัด
to be continued
#แวมฮฮ
ง้อวิธีนี้ท่านประธานก็ได้กำไรไปเต็มๆ
อ่านแล้วกลับไปคอมเมนต์กันน้า รออ่านอยู่ :)
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น