Candy Little boy | HUNHAN 26
- 26 -
โดนจ้องด้วยแววตาเว้าวอนปนออดอ้อนแบบนั้นลู่หานก็แทบละลายไปกับผืนเตียง "ยกโทษให้ก็ได้.. ว่าแต่..พวกเราจะ..ทำจริงๆใช่มั้ยฮะ"
ถามทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีทางหยุดได้อีกแล้ว หลุบตาหนีสายตายิ้มได้ของชายหนุ่มที่กำลังถอดเสื้อผ้าตัวเองทิ้งไปอย่างรวดเร็ว แล้วกลับมาคร่อมคนที่กำลังเขินจัดในสภาพพรั่งพร้อมเต็มที่
มือใหญ่ประคองแก้มใสให้เอียงมาสบตา "กลัวหรือเปล่า"
เด็กน้อยส่ายหน้าแทนคำตอบ จึงได้รับจูบอ่อนโยนยาวนานเป็นรางวัล ผิวขาวเนียนเปลื่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ แก้มร้อนผ่าว เมื่อแขนแข็งแรงจับขาพาดบ่าจนได้ยินเสียงหอบหายใจโดยเฉพาะเมื่อปากร้อนประทับลงมาบนปลีน้องขาว ขมเม้มหนักๆ จับให้แยกออกจากกัน แล้วเลื่อนฝ่ามือมากอบกุมกับแก่นกายเล็กที่กำลังตื่นตัว คลึงนิ้วโป้งไปมากับส่วนหัวอย่างย่ามใจ
"ฮื้ออ.."
ไม่มีความคิดใดๆอยู่ในสมองเพราะใจเตลิดเกินควบคุม แอ่นลำตัวขึ้นอย่างเสียวซ่านเมื่อชายหนุ่มครอบครองยอดอกสีสวยด้วยปากร้อน ดูดกลืนขมเม้มอย่างเชี่ยวชาญ เสียดสีกายแกร่งกับเนื้อตัวเนียนนุ่มจนแทบลุกเป็นไฟ
"ลู่หานผ่อนคลาย..อืมม์ เด็กดี"
เสียงทุ้มเอ่ยปลอบเพราะไม่อยากให้คนตัวเล็กบาดเจ็บ ขณะส่งข้อนิ้วอุ่นร้อนเข้ามายังช่องทางคับแน่นด้านหลัง ค่อยๆเพิ่มจากหนึ่งเป็นสองนิ้วเมื่อสะโพกนุ่มลอยคว้างแทบไม่ติดพื้น พลางสูดปากไปด้วยเมื่อลู่หานเกร็งกล้ามเนื้อโอบรัด
"อา..ช้าๆหน่อยร..เรา ฮึก..พ..พี่เซฮุน"
หลุดเสียงครางหวิวไม่เป็นคำ ดวงตาปิดแน่น กัดปากตัวเองไว้เพื่อกลั้นเสียงครางเมื่อชายหนุ่มเพิ่มเป็นสามนิ้วแล้วขยับเข้าออกช้าๆอย่างอ่อนโยนจนเริ่มคุ้นชิน แม้จะอึดอัดเจ็บปวดแทบขาดใจแต่กลับรู้สึกว่ามันยังไม่พอ เขาต้องการมากกว่านั้น
"รู้สึกดีไหม"
"อื้อ..อ..อย่าถามได้มั้ยฮะ"
ลู่หานยกมือขึ้นปิดปากช่างถาม ดวงตาหวานวาวไปด้วยน้ำใสๆ ดูเร้าอารมณ์จนเซฮุนต้องก้มลงไปขบบนลำคอขาวผ่องด้วยความหมั่นเขี้ยว จูบแก้มนุ่มซ้ำๆ ลมหายใจร้อนรินรดอยู่ข้างใบหู เสียงทุ้มต่ำคอยกระซิบชมเสียงพร่าโดยที่นิ้วอุ่นยังคงทำหน้าที่ขยับเข้าลึกกระแทกโดนจุดกระสันทำเอาเด็กไม่ประสาแทบคลั่งตาย
"อา..พี่เซฮุน อืมม์"
ชายหนุ่มครางเสียงพร่ากับการตอบสนองอย่างน่ารัก ก่อนจะถอนนิ้วออก จับสะโพกนุ่มยกขึ้นแล้วเริ่มเคลื่อนกายเข้าสู่ความอุ่นร้อนแน่นหนึบเนิบช้า วนเวียนจูบเคล้าลูบไล้ให้เด็กน้อยเผลอไผลลืมตัว ขณะที่บดกรามแน่นเป็นระยะเพราะจวนเจียนจะสิ้นสุดความอดทน อยากจ้วงลึกเข้าตอกตรึงลงไปในนั้น
ร่างอ่อนนุ่มหยาดเยิ้มถูกปลุกเร้าด้วยความเชื่ยวชาญยอมให้เขาลุกล้ำได้ไม่นานก็เกร็งตัว สะบัดหน้าหนีเปล่งเสียงคราง น้ำตารินไหลลงหางตา ข่วนแผ่นหลังกว้างจนเลือดซิบ เพราะขนาดที่แตกต่างกันจนเกินไป
"เจ็บ!..มันเจ็บ..ฮึก ร..เรากลัว"
"คนเก่งมองหน้าพี่สิ สรีระของพวกเราน่ะปรับเข้าหากันได้"
"แต่พี่"
"ใหญ่เกินไป?"
"ฮือ..ห้ามขำนะ!"
"เป็นเด็กเป็นเล็ก จะห้ามผู้ใหญ่ทุกอย่างเลยหรือไง" เขายิ้มพรายทั้งที่กำลังอดทนอย่างหนัก หลุดขำออกมาจนไหล่โคลงพาลเอาจุดที่กำลังเชื่อมกันสะเทือนจนเด็กน้อยตาโต แก้มซับสีเลือด ห่อปากหน่อยๆ เมื่อรู้สึกดีขึ้นอย่างน่าตกใจ แม้จะเจ็บมากอยู่แต่ก็น้อยลงเยอะ
"เห็นไหมว่าเราเข้ากันได้"
"แต่..มันยัง"
"ยังไม่พอ?"
"งื้ออ ไม่ใช่สักหน่อย!"
"เด็กอะไรละโมบจริงๆ"
เซฮุนชวนคุยเพื่อให้ลู่หานผ่อนคลายทั้งที่ตัวเองทรมานเพราะความคับแน่นเจียนคลั่ง กระทั่งทนไม่ไหวเลยเลื่อนมือข้างหนึ่งขยับต่ำลงมาลูบไล้ตรงจุดแก่นกายเล็ก เสียดสีเร่งเร้าอย่างรู้งานเพื่อปลุกกำหนัดของลู่หานร่วมกับการอัดดันท่อนกายแกร่งล้ำลึกแช่ค้างไว้ซักพักจนอีกฝ่ายเริ่มปรับตัวได้ จึงถอยห่างก่อนโจนจ้วงเสือกเสยซ้ำๆ ตาเก็บภาพเด็กน้อยไร้เดียงสาที่กำลังบิดเร้าเพราะความเสียวซ่านโดยฝีมือเขา และภาพนี้จะต้องเป็นของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น
"อ..อ๊าา"
"ดีมั้ยลู่หาน ชอบไหม เราตัวเล็กมากอาจจะเจ็บหน่อยนะที่รัก"
"ย..หยุดพูด"
"ไม่รู้หรือไงว่ายิ่งห้ามมันเหมือนยิ่งยุ" และมันยิ่งทำให้เขาอยากรังแกเป็นบ้า มือใหญ่จับเอวเล็กดันเข้าหาตัวเร็วๆ จนลู่หานหวีดลั่นน้ำตาร่วงเผาะเพราะไม่ทันตั้งตัว จิกเล็บลงไปที่แขนแกร่งอย่างคาดโทษ แต่กลับได้ยินเพียงเสียงหัวเราะหึๆอย่างชอบใจกลับมา
"พี่เซฮุน ไม่นะ ล..ลึกไป แล้ว อ๊ะ!"
เสียงร้องของร่างบอบบางเติมเชื้อสวาททำให้เขาคลั่งกว่าเดิม ปากแดงยิ่งครางกระท่อนกระแท่นเพราะหายใจหายคอไม่ทันเมื่อถูกเขารุกเร่งแรงขึ้น ฟันขาวขบกันแน่นยามอีกฝ่ายชำแรกลึก วงหน้าอ่อนเยาว์น่ารักแหงนเงยทั้งเหยเกและสับสนระคนความเจ็บผสานความเสียวซ่านจนน้ำตารินไหล เมื่อถูกจับพลิกให้เปลื่ยนท่าอย่างง่ายดายเหมือนตุ๊กตา รับแรงกระหน่ำอัดถี่ยิบดุเดือดเหมือนคนอดอยากปากแห้งมานาน
ดวงตาหวานฉ่ำปรือหยาดเยิ้มเมื่อถูกสอดเสยในแต่ล่ะครั้งบอกว่าสะท้านใจและถูกกระตุ้นขนาดไหนพานให้ชายหนุ่มแทบควบคุมอารมณ์ดิบของตัวเองไม่อยู่ อยากจะกลืนกินร่างตรงหนาเข้าไปทั้งตัว อยากขย้ำจับฟัดทั้งวันทั้งคืนไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันอีกเลย
"บอกว่าเราเป็นของพี่คนเดียว"
"เรา.."
"พูดสิคนเก่ง"
เขาหยุดเคลื่อนไหว ก้มใบหน้าต่ำลงจนชิด แตะแต้มรอยจูบไปตามแก้ม คิ้ว คางชื้นเหงื่ออย่างเอาอกเอาใจ เด็กน้อยช้อนตามองทั้งที่ยังหอบอยู่ กายสั่นระริกเพราะใกล้จะปลดปล่อยเต็มที ยอมพูดตามทุกอย่างทั้งที่สมองขาวโพลนไปหมด
"ลู่หานเป็นของพี่เซฮุนคนเดียว"
"ต้องอย่างนี้สิ"
ชมเสียงพร่า ช้อนข้อพับขึ้นสูงอีกครั้ง ดึงแก่นกายออกจนสุด ก่อนจะอัดดันมอบให้เด็กว่านอนสอนง่ายเต็มๆ ครางต่ำอย่างพอใจในลำคอ เคล้าเสียงเนื้อกระทบเนื้อเป็นจังหวะกระชั้น เมื่อลู่หานโอบรัดเขาไว้ได้อย่างเซ็กซี่เร้าใจจนแทบคลั่ง ก่อนที่ร่างบอบบางจะบิดเร้า จิกเล็บกับแขนแกร่งแน่น เปล่งเสียงครางหวานออกมาเมื่อไปถึงก่อน
เซฮุนเคลื่อนกายออกห่าง ก่อนทวีแรงส่งกระแทกเข้าหาช่องทางคับแน่นไม่นับครั้งพาเด็กน้อยเลื่อนไถลกับผืนเตียง กระทั่งความอดทนหมดลง และปลดปล่อยออกมาพร้อมเปล่งเสียงในลำคออย่างพึงพอใจ
ร่างนุ่มอ่อนระทวยแน่นิ่งไปแล้ว เขาจึงสำนึกได้ว่าคงจะหนักมือไปหน่อย เพราะใบหน้าที่เคยแดงจัดเริ่มซีดเผือดอย่างน่าตกใจ ชายหนุ่มรีบผละออกมาจากตัวเด็กน้อยก่อนจะเอาเสื้อเชิ้ตมาคลุมให้แล้วเดินไปคว้ามือถือ
#ฟิคแคนดี้บอย
กลับไปอ่านต่อในเด็กดีนะงับ
#ฟิคแคนดี้บอย
กลับไปอ่านต่อในเด็กดีนะงับ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น